Dünya Kadınlar Günü adına..
Özetle:
Ben bugüne has değil,
Her güne özel bir insanım.
Güzelliğim mühim değil,
Tek başıma da tamım.
Tıpkı her kız gibi.
Tüm eğitim hayatım boyunca ailemle yaşadım.
Üniversitede okumama rağmen hala ''Şu ojeyi sürme, makyaj yapma!'' diyen abime,
bir yandan annem 'Ne varmış ben de sürüyordum.' diyor,
bir yandan ben kişisel egoları hayatımdan uzak tutmaya çalışıyordum.
Doğrusu o zamandan belliymişim :)
Durdum ve düşündüm:
Çok garip ama eğer maddi bir gücünüz yoksa insanlar hayatınızı yoruma açabiliyordu.
Başkalarının gözünde maalesef kendi paramız veya kişisel varlığımız kadar özgürdük.
Üniversite boyunca ihtiyacım olsa da olmasa da çok çalıştım.
Ailem ulaşım masrafımı -saygıdeğer öğrenci akbilim- karşılıyor, onlardan başka hiçbir şey istemiyordum.
Kocaman animasyon kıyafetlerinin içine giriyor, palyaço olup çocukların yüzünü boyuyor,
fuarlarda bilgilendirme yapıp çay kahve dağıtıyordum.
Yüzlerce özel ders verdim.
Paralısına, parasızına, güzel gülen onlarca göze, iyiliğine, güzelliğine..
Üstüne bir de tiyatroya adım attım.
Oyunculuk, makyaj tasarımı, dekoru, reji asistanlığı derken koca dört sene geçti..
Bazen 2,5 saat süren yolun ardında prova çıkışı gecenin bir saati eve geliyordum.
Bir gün ailem beni karşısına aldı:
- Tiyatro yok artık YETER!
Tabii ki de YETMEDİ.
Daha çok çalışarak devam ettim..
-Abim hariç- ailemin yurtdışı temsilcileri bile oyunumu izleyip, defalarca tebrik etti.
-AFERİN KIZ!
Hayatımdaki en güzel öğretileri o günlere borçluyum.
Gittiğim her iş görüşmesindeki enerjimi..
Ama en güzeli, para ile satın alamayacağım ve bana en çok yakışan
özgüvenimi.
Bu süreçte tek hayalim yurtdışında eğitim almaktı.
Benim para biriktirdiğimi duyan baban bir gün kapımı tıklattı:
-Sende para varmış, versene!
Versene? Mmm. Beni tanıyan biri için hoş bir adım değil..
-Ne yapacaksın?
Malum erkek egemen sisteminde erkek sorgulanmaz, sadece itaat vardır ya kendi paramın hesabını sormam canını sıkmış olacak ki:
-Yapıcam bir şey işte! Allah Allah.
-Ben o parayı yurtdışında okumak için biriktiriyorum baba.
-Hahahha 150 $ ile yurtdışına çıkacakmış!
deyip kapıyı kapattı.
Hayatımın en ''baba'' alayıydı.
Ve ben tabii ki de unutmadım.
Sonra ne mi oldu?
Aradan seneler geçti. Annem ile havalimanındaydık.
İngiltere'ye okumaya gidiyorum. Annem eline geçen ilk parası ile hayalime ışık tutmuştu.
-Kızım okul, konaklama ödendi ama bu para sana yetmez.
En yakın zamanda abinle harçlığını da göndericez.
Nasıl üzgün, nasıl tedirgin..
İlk defa ayrılıyoruz ve nereye gittiğim, beni ne bekliyor belli değil.
Üzerine bir de böyle bir durum.
İşte o an:
''-Annem sen merak etme.
Ben kaldığım sürece harçlığım olacak kadar para biriktirdim.
Anneeeem aklın kalmasın..''la
sarıldık birbirimize.
Yüzü nasıl aydınlandı bir bilseniz.
Devletin bir ay için harç olarak 160 tl verdiği bir öğrenci için 1000 sterlinden fazla para biriktirebilmek nasıl bir emek.
Sterlin de en baba para o sıralar.. :)
Ama benim için.. Daha büyük bir güç!
Onlarca kültürle tanışıp,
ayaklarının üzerinde yalnız bir yaşam ile harmanlandıktan sonra,
döndüğümde herkesin gözünde daha da büyümüştüm.
Bugüne kadar tüm bu ''saçma'' kısıtlamalara itaat etmememin altında,
günden güne artan gücüm ve güvenim yatıyordu.
Hayatım boyunca aileme yalan söylememiştim. Ne yaptığım, nerede olduğum hep belliydi.
Hep nettim ve neysem oydum.
Zamanla ''O yanlış bir şey yapmaz.. O doğru insanı seçer.. Doğru yolda ilerler zaten.'' düşüncesi ile karşılanmaya başladım.
Oradaki ''O'' benim! Gelişmeye bakar mısınız? :)
Günden güne etrafa karşı korkuları ile ördükleri kısıtlamalara
çevremin ve benim ihtiyacımız olmadığını fark ettiler.
Ve zaten özgür olan beni, tüm zorunluluklardan arındırarak özgür bırakmaya karar verdiler.
Onlar için biraz geç oldu, güç de oldu;
ama zaten çoktandır bu durum benim GÜCÜM olmuştu!
Ben zaten bendim.
Kimseye ihtiyacım yoktu.
Tıpkı her kız gibi.
Yani diyeceğim o ki:
Daha sık okuyalım, daha çok çalışalım ve hayatımızı başkalarının elinden kurtaralım!
Maddi-manevi özgürlüğümüz ile güçleneceğimiz nice #kızgibi günlere..
Düşle ve güçle kalın..
Sevgilerimle.
