Hayatım boyunca hiç "en iyisi" olmak için çabalamadım.
Ne bir 5 yıl sonra nerede görüyorsun kendini dedim,
Ne de geçmişim için "keşke"ler attım.
Ben o gün de, bugün de iyiliğimi gördüm hep.
Başarısızlığım da "iyi ki"mdi, çevremdeki şansım da.
Sonra bir gün geldi:
Benim gitmem dediğim ama uğruna katıldığım üniversite mezuniyet törenimde,
Annemin gözlerini gördüm.
Benim için öyle sıradan geçireceğim gün,
Annemin kucağı ve onun yaşları ile büyümüştü.
Artık biliyordum:
Onun çoktan yapmış olduğu şeyi sunsam da,
Benim başarım onun başarısıydı.
O gün bugündür,
sırf tekrar o gözleri görebilmek için
hayatımda kurmadığım başarılar kuruyorum.
Ve ona daha da büyük hediyelerim olacak biliyorum..
Merhametine sadık, anne gibi anneme bir kaç ay önce bir yazı yazmıştım.
Hala dolu dolu böyle düşünüyorum:
Zaman geçtikçe insanın "hayat" hırsı azalıyor sanki.
Yüreği gördükçe mütevaziliğe yaklaşıyor.
Kimse görmese de olur diyorum artık.
Kimselerden uzaklaşıyorum.
Gün geçtikçe daha da yaşlanıyorum.
Tüm duyguları daha da uç yaşıyorum.
Gözlerim dolu dolu hissediyorum..
Bir söz vardır;
Anne olmadan anlayamazsın.
Sanırım olmadan da ancak yaklaşabiliyorum.
Şuan ki tek isteğim "Annem" gibi bir anne olabilmek.
Çünkü eminim hayattaki en büyük başarım bu olur.
Teşekkürler annem.
Her şeyin için.
Bu yazıyı duymayı hak eden ve "anne olmayı başaran" tüm annelerin
Anneler Günü kutlu olsun.
2017
